Uitermate Grappig

Liefde in Leiden

Gisteravond kwamen wij thuis na twee dagen genieten van en in Leiden. Het was heerlijk!

De kokende werkende vrouw

Ik werk, ik ben een vrouw en ik kook. Vandaar dat ik onderstaand boekje uit de boekenkast van mijn moeder plukte om hem voor een paar weken ongevraagd te lenen.

Het boekje is geschreven in 1977 en 'De receptuur is afkomstig van een werkende vrouw, die graag lekker en betaalbaar wil eten, zonder elke dag urenlang in de keuken door te brengen, terwijl zij toch zo weinig mogelijk gebruik wil maken van kant en klaar produkten en diepvriesmaaltijden.'

Er staan mooie tips in het voorwoord, zoals 'Op zaterdagochtend tussen half negen en half tien - als u wellicht liever zou uitslapen - is het nog rustig in de winkels en kunt u het snelst uw boodschappen afwerken.' en 'Een glas vruchtesap (of iets pittigers) onder handbereik zorgt ervoor dat u zich na een vermoeiende werkdag toch enthousiast aan het koken wijdt.' Prachtig.

Misschien dat ik dat glas 'vruchtesap' eens moet proberen, want na een dag werken ben ik qua eten liever lui dan moe. Op zaterdag snijd ik braaf de groenten en het vlees en doe ze in zakjes in de vriezer, zodat ik tijdens het koken slechts een zakje uit de vriezer hoef te pakken om hem te legen in de wokpan. En voor boerenkool en hutspot gebruik ik graag door meneer Heyn geschilde aardappelen. Dat kan hij goed en ik ben hem elke keer weer dankbaar.

Maar ik ben niet altijd lui. Soms vind ik het leuk om wat langer in de keuken te staan. Want ik hou wél van lekkere dingen, en soms duurt lekker nu eenmaal wat langer. Nu vlucht ik de keuken in om de 'Gebonden Tomatensoep' van pagina 1 uit te proberen. Bedankt, Martje Bakkers.

Hoera!

Vanmiddag 17.00 uur startte mijn kerstvakantie. Ik liep door de stad, kwam een meneer met een knipperende kerstmuts tegen (die beweerde Paulus de Boskabouter te zijn), keek naar alle kerstversieringen, ademde de vrieskou in en besloot dat ik er weer een fijne kerstvakantie van ga maken. Vol familie, kerstkransjes, kaarsjes, vrienden, pasteitjes-met-rundvleesragout, vuurwerk, gezelligheid, sneeuw en kerstbomen. En vol Winkelen in de Uitverkoop. Truien en leggings kopen die je een maand geleden nog te duur vond en na betaling het idee hebben dat je geld verdiend hebt. Hoe fijn!

Vanavond, onder het genot van de laatste chocoladepepernoten (de witte, omdat mijn lief altijd alle bruine en zwarte op eet), begon ik alvast met winkelen. Online. O, de heerlijkheid van jurken bekijken, kiezen, betalen en verwachten! Ik heb nu al de neiging om naar de brievenbus te rennen. Maar zo snel is Zalando nu ook weer niet.

Offline

Stel, je zit op je werk, je moet nog een nieuwsbrief afmaken en versturen, je moet diverse collega's een e-mail sturen, je moet foto's downloaden, je moet de vormgever mailen en je moet googelen naar het adres van een drukkerij... en het internet ligt eruit. Het enige wat je dan te doen staat, is een Word-document openen en geheel des vorige eeuws offline een blog typen. Om toch maar wat te doen te hebben.

En je typt over de fijne vrieskou buiten en over warme chocolademelk. En je typt over zusjes en schoonzusjes die allebei gaan trouwen, in dezelfde week. Je typt over hoeveel zin je hebt om je dochtertje te knuffelen onder werktijd - helemaal als de oppas foto's stuurt van haar lieve, prachtige, schaterende gezicht in de wandelwagen. En je typt over de heerlijke kerstvakantie die er bijna aankomt, vol gezelligheid, sneeuw en chocola. En je typt over zwaar frustrerende sollicitatieprocedures - weken wachten, hopen en bidden en dan ook nog eens voor niets.

En terwijl je dat typt, belt je lieve man om te zeggen dat de huidige zwaar frustrerende sollicitatieprocedure voorbij is. Zonder mooi einde.

En dan kijk je naar buiten, zucht je eens diep en besluit je om maar naar huis te gaan.

Rust

Groot bent U, Heer, U komt alle lof toe! Groot is Uw kracht, Uw inzicht is niet te meten. Nu wil een mens U prijzen, een deeltje van Uw schepping. Ja, een mens die zijn sterfelijkheid met zich meedraagt, het bewijs van zijn zonde, het bewijs dat U Zich tegen de hoogmoedigen keert. Toch wil hij U prijzen, deze mens, dit deeltje van Uw schepping en U zet hem aan daar vreugde in te vinden. Want zo hebt U ons geschapen, gericht op U, en ons hart kent geen rust tot het rust vindt in U.

Augustinus in 'Belijdenissen'

Vluchten en Verbazen

Zo heel nu en dan, als ik eigenlijk een Sinterklaasgedicht moet schrijven en bovendien moet koken (iets met pasta en champignons en cherrytomaatjes en room en rucola - ik zeg het maar even), vlucht ik in de Grote Vriendelijke Blogwereld. Je weet wel: van die digitale dagboeken van mensen die het leuk vinden om alles wat ze doen en denken en zien en maken te delen met anderen.

En het is elke keer weer verbazingwekkend om te zien hoeveel mensen er zo'n digitaal dagboek op na houden. En vooral: hoe trouw. Sommigen lijken het als hun Levenstaak te zien om anderen te vermaken met snuisterijen, zelfmaakfrutsels en foto's van appeltaarten. En het meest verbazingwekkende is dat de blogs gelezen worden. Een blog over een bezoek aan de kringloop en een zelfgevouwen kerstster roept bij 278 mensen een reactie op. Bijvoorbeeld.

Nu moet ik zeggen dat sommige blogs ook leuk zijn om te lezen. Zo kwam ik zojuist viaviavia op deze blog. En eerlijk is eerlijk, ik bleef maar scrollen en lezen en bekijken. En niet eens omdat ik eigenlijk een Sinterklaasgedicht moet schrijven en bovendien moet koken. Ik bekeek foto's met gehaakte balletjes en gevouwen sterren en gekleurde vaasjes en gekke poppetjes. En ik dacht: je zou de vrouw achter deze blog maar zijn.

Dingen kunnen haken. Zonder moeite. Zeeën van tijd. Zeeën van ruimte. En zeeën van zin. Zelfs in gepriegel. Haken om de kleuren. En dan weggooien. Of ophangen. Of weggeven.

En je dan niet aan het einde van de dag afvragen of het wel nuttig is wat je die dag zoal gedaan hebt.

Sinterklaas wordt oud

Dit jaar stelt Sinterklaas mij meer teleur dan ooit. Eigenlijk wordt hij elk jaar iets minder leuk. Toen ik klein was, rende hij nog over de daken met zijn schimmel. Hij luisterde naar mijn liedjes die ik zong voor de kachel en overhandigde het stro uit mijn schoen aan zijn paard. Hij kocht precies de dingen die ik wilde en elke zondagmorgen zat er een leuk cadeautje in mijn schoen. Op Sinterklaasavond werd er op de deur gebonsd en als je hem of zijn Pieten ging zoeken, zag je hen nooit. Sinterklaas was sneller dan het licht. Sinterklaas was geweldig.

Maar hoe ouder hij wordt, hoe minder hij zich voor mij uitslooft. Ik hoor hem nooit meer rennen op ons dak en zelfs als ik liedjes voor hem zing, krijg ik niets in mijn schoen. Tegenwoordig trekken wij maar lootjes en kopen we maar cadeautjes voor elkaar, omdat Sinterklaas het vertikt om een goed gevulde zak voor de deur te zetten.

Luie donder eigenlijk, die Sinterklaas. Wordt het niet eens tijd voor een nieuwe?

Leuk / niet leuk

Leuk: de serie 'Moeder, ik wil bij de Revue'. Ik genoot van de traagheid, de verhaallijn, de personages, het dansen, de dialogen. Maar natuurlijk genoot ik het allermeest van de muziek.

Niet leuk: de verkoopsters van de Douglas. Bij binnenkomst bekijken ze je van top tot teen, vragen met een nepvriendelijke stem: "Daahaag, kan ik u ergens mee van dienst zijn?" om je vervolgens (nadat je vriendelijk bedankt hebt) op twee meter afstand heel irritant in de gaten te houden. Ze zijn soms zelfs zo brutaal om aan klanten te vragen: "Mag ik u misschien een make-upadvies geven?". O MY. Als ze mij dat ooit durven vragen, word ik spinnijdig. Stel je voor, advies krijgen hoe je jezelf binnen een half uur om kunt toveren van een mens in een bewegende pop. Inclusief nepwimpers, nephaar, nepnagels en nepwangen. Ik bedank.