Hij leeft!

You are my wild

Al sinds januari haast ik mij elke week naar deze website. Ik bewonder de mooie foto's en waan mij even hier heel ver vandaan.

Het is een genot om naar te kijken, elke week weer. Kinderen zijn prachtig.

(Dit was ik, lang geleden.)

Een jaar geleden

Precies een jaar geleden was dit mijn laatste werkdag voor een heerlijk lange babybaar- en babygenietvakantie. Ik weet nog precies hoe het voelde. Bureau opruimen, de Wizard Afwezigheid instellen en hop, de zon in (die toen iets warmer was, maar over het weer gaan we het niet hebben) met mijn enorme pens.

Het jaar is om gevlogen. En ook weer niet. Want wat lijkt het lang geleden dat ik mijn tenen niet kon zien door het immense buikgevaarte. En wat lijkt het lang geleden dat ik op de bank hing en dacht: "Als het vandaag niet begint, wat zal ik dan morgen gaan doen?" Wat lijkt het lang geleden dat ik mijn moeder belde en vertelde dat er een prachtkind was geboren. En wat lijkt het lang geleden dat Noa nog niets anders kon dan slapen, drinken en huilen.

Het was een prachtig jaar. Doe mij er nog maar zo één!

Heb jij daar poep... hoera!

Ik heb de rare gewoonte om (bijvoorbeeld tijdens het wandelen naar de bushalte, maar ook als ik door winkels struin of op de bank zit) alles wat ik denk hardop tegen Noa te zeggen. Het gaat vanzelf.

Gelukkig vindt ze het niet erg. Althans, daar lijkt het op, want ze blijft stug bomen tellen, met haar ark-vol-houten-dieren spelen of paaseitjes open maken. Ze is het gewend - en ik ondertussen ook.

Vanmiddag liep ik met het lieve kind door de zonneschijn en ik vertelde haar dat de sneeuwklokjes alweer bijna uitgebloeid waren, dat het pannenkoekenrestaurant waarschijnlijk snel weer doordeweeks open ging en dat ik niet moest vergeten brood te kopen. Zulke dingen. Ondertussen kwam ons een meneer met een hond tegemoet. Ik knikte hem vriendelijk toe en ging verder met mijn verhaal over vroeger, toen ik mee deed aan de zwemvierdaagse.

De meneer stopte en vroeg (terwijl hij aan zijn gehoorapparaatje draaide): "Wat zei u?". Ik lachte vriendelijk en zei: "O niets, ik had het tegen haar." Ik zag nog net dat hij, in het voorbijgaan, even in de kinderwagen keek. Alsof hij heel graag die wonderbaby wilde zien die iets van zwemvierdaagses begreep.

Misschien is het inderdaad gek. Mocht je mij in de toekomst verhalen horen vertellen in het schijnbaar luchtledige: dat heeft dus niets van doen met seniliteit. Het is maar dat je 't weet.

Overigens begrijpen kinderen van tien maanden meer dan je in eerste instantie zou denken. Noa wijst meteen in de goede richting als je vraagt waar de lamp is en ze zwaait direct als je haar gebiedt gedag te zeggen. Bijvoorbeeld. Vanmorgen verstond ze me alleen even verkeerd. Toen ik op haar dikke luierkont trommelde en vroeg: "Heb jij daar poep?", stak ze braaf haar armen de lucht in. Ach, "Heb jij daar poep?" lijkt ook wel erg veel op "Hieperdepiep". We zullen het haar maar niet kwalijk nemen.

Sorry, ik houd staken niet zo lang vol.

Maar ja

Als ik niet had gestaakt, dan had ik leuke blogs geschreven over nog-niet-helemaal-uitgelopen-maar-nu-al-prachtige forsythia-takken, de heersende griep in ons huis, onze ultramoderne nieuwe auto (die helaas niet rood is), uitgebloeide gele tulpen (en hoe stom het is om die dubbel te vouwen en in de prullenbak te gooien), drop (vanwege de griep), het boek Franse kinderen gooien niet met eten (en hoe ik van dat boek geniet), prachtige zomervakantieplannen (en hoe leuk alleen de voorpret al is), de onlangs door mij ontdekte en omarmde website www.welke.nl (en hoe verslavend die werkt), versgebakken havermoutkoeken (en hoe snel die op zijn) en nog veel meer interessante zaken.

Maar ja.

Ik staak.

Vertraging

En hop, toen was het weer winter. Misschien helpt het als ik staak.
Ik blog pas weer als het lente is. 

Vlees

Sinds een paar maanden eten wij alleen nog maar biologisch vlees. Dat doen we niet omdat we bang zijn dat we ziek worden van niet-biologisch vlees of omdat we vinden dat het gewoon leuk is om meer geld te betalen voor vlees of omdat het zoveel lekkerder is. Nee, we eten alleen nog maar biologisch vlees, omdat we het zielig en niet verantwoord vinden om met dieren om te gaan alsof het planten, machines, boeken of prullenbakken zijn.

Er zijn ook mensen die alleen biologisch vlees eten omdat dat beter is voor het milieu. Een heel legitieme reden. Toch draag ik deze reden zelf nooit aan. Ik zou mezelf dan namelijk een klein beetje hypocriet voelen, aangezien ik dagelijks in onze Volvo rond kachel, zo nu en dan in een vliegtuig zit en regelmatig lekker lang onder de douche sta.

Nu hoorde ik zaterdag iets waar mijn nekharen van overeind gingen staan. In een slagerij hier op de Veluwe (ik noem geen namen, lalala) wordt niet gevraagd naar biologisch vlees of zogeheten 'ecovlees', nee, alle rechtgeaarde Veluwnaren vragen om vlees zonder E-nummers. Ja, u leest het goed: vlees zonder E-nummers. De klanten blijken het heel verantwoord te vinden om dieren in kleine hokjes te stoppen en lekker veel vlees te kanen, maar ze vinden het niet verantwoord om door de EU goedgekeurde (en dus veilige) stoffen te eten. Wie kan mij uitleggen waarom hele volksstammen in E-nummer-fabels geloven en ondertussen schijt hebben aan het milieu en de bio-industrie? Het is mij een groot raadsel.

Lachen en Vergaan

Wij zijn gezegend met een in- en invrolijke dochter. Als je haar aankijkt met je mond vol, schatert ze het al uit. Even voor de duidelijkheid: dat heeft ze niet alleen bij mijn hoofd, maar bij alle hoofden.

Er zijn ook mensen die verre van in- en invrolijk zijn. Ze mopperen, hebben een eeuwige frons boven hun sacherijnige ogen en lachen slechts als ze ondanks alles zo nu en dan toch vriendelijk over willen komen.

Nu vraag ik mij af: zijn deze mensen ooit wel vrolijk geweest (maar is het lachen hen vergaan)? Of waren zij als baby ook al serieus? Werd hun wereld elke verjaardag iets minder grappig? Of stonden hun ouders jaren geleden al hun uiterste best te doen om hun kind aan het lachen te brengen (op één been hinkelend, met een prullenbak op hun hoofd en hun tong uit de mond – doch tevergeefs)?

Lieve schat, laat het lachen jou nooit vergaan.

Het is lente

Het is lente. Gistermorgen stond ik in alle vroegte op en besloot dat het voorjaar was. Ik schrobde met een steeds groter wordende schoonmaakwoede het huis schoon en liep met dochterlief tussen de krokussen door naar de bushalte om te gaan winkelen. Wij vierden de lente. Met z’n tweeën in de zon.

Er bestaan mensen die een willekeurige koude en kale januaridag net zo prima vinden als een stralende maartdag. Ja, echt. Natuurlijk heeft dat zo zijn voordelen. Want dat betekent: geen winterdepressies en geen ik-kan-en-wil-niet-uit-bed-komen-want-alles-is-donker-en-koud-morgens.

Maar wat heb ik die winterdepressies in januari graag over voor deze ultieme opgetogenheid, deze alles omvattende blijdschap en deze verrukkelijke extase waar ik mij op dit moment in bevind! Ik kan de hele dag wel “JAHOE!” roepen, maar laat dat zo nu en dan omwille van mijn zorgvuldig opgebouwde reputatie. O wat een heerlijkheid, die lente. Die bloemen die de grond uit piepen en die zon die opeens weer weet hoe hij verwarmen moet… Alles is mooi en alles is prachtig. 't Is eigenlijk onbeschrijfelijk. 

Feestdag

Wat een feestdag! Vanmorgen liet God niet alleen horen
dat Hij ons lief heeft, maar Hij liet het ook zien. 

"Zoals de Vader Mij liefgehad heeft, heb ook Ik u liefgehad;
blijf in Mijn liefde." 
Jezus in Johannes 15 vers 9

Weer thuis aten wij warme broodjes met kaas en dronken we een smoothie (waarom is daar geen Nederlands woord voor?) van bananen, peren en sinaasappels. En nu hangen wij op de bank met boeken en mooie muziek. 

"Take this heart of stone and make it over 
For all my life it's all I have to give 
Fill it with your love and understanding 
Show me how to feel and how to live." 
Don Francisco in Brother of the Son

En Noa? Noa leest 'De blijde zondagsviering' van Kohlbrugge. 

Wat een feestdag!