Het wonder der liefde

Bijna tien jaar geleden trouwden de meneer en ik. Piepjong en enigszins onbezonnen. Die twee van toen zijn andere mensen dan die twee van nu, en toch houden we nog net zo veel (of waarschijnlijk zelfs meer) van elkaar. Ik vind dat wonderlijk.

Dit weekend vierden wij het wonder der liefde uitbundig. Eerst op de bruiloft van verliefde vrienden en de dag erna op de verjaardag van mijn lieve opa. Zijn vrouw stierf vier jaar geleden, maar hun liefde is nog steeds ontroerend en jaloersmakend tegelijk.

Vanavond proosten de meneer en ik op onze eigen liefde. Hemels is het elke dag, maar soms moet je daar even aan herinnerd worden. 

"Voor zover er op aarde een hemel kan zijn, is die te vinden in een gelukkig huwelijk." Marie von Ebner-Eschenbach

Ontroerend

De eerste week dat ik voor de klas stond, was er op onze school een informatieavond. Alle ouders werden geacht aanwezig te zijn. Ik en mijn collega maakten overdag foto's van al 'onze' kinderen, deelden deze 's avonds uit en vroegen of de ouders hun kind wilden presenteren aan de andere ouders.

Het klinkt als een heel simpel idee, maar het resultaat was ontroerend. Ouders die voor het eerst de foto zagen, vertederd keken, trots naar woorden zochten en vervolgens hun kind in een paar zinnen omschreven als 'ontzettend lief', 'een heerlijk kind' en 'een prachtig meisje'.

Op dat moment realiseerde ik me pas dat al die kinderen in mijn klas - stuk voor stuk - het dierbaarste bezit zijn van hun ouders. Het mooiste dat ze hebben, het liefste dat ze kregen. Het ontroerde me en ik voelde me erg vereerd dat deze ouders iedere dag even hun schatten aan mij toevertrouwen. Toen snapte ik ineens weer waarom ik pabo ben gaan doen.

Treuren onder de plataan

Ik vond mezelf gisteravond onder een plataan, met een half oor luisterend naar een iets te bevlogen biologiedocente. En voor het eerst twijfelde ik of ik er goed aan had gedaan met de pabo te beginnen.

Het is ook wel een verrassende keuze. Als je me tien jaar geleden had gezegd dat ik de pabo zou gaan doen, had ik je uitgelachen. De pabo stond voor mij gelijk aan blokfluit spelen, poppenkastpoppen lenen in de mediatheek, giechelmeisjes en een herbarium. Maar het leven loopt soms anders dan je denken kunt. Pas toen ik zelf kinderen kreeg, kwam ik erachter hoe geweldig kinderen zijn. En pas toen mijn kinderen naar de basisschool gingen, werd ik jaloers op hun juffen. En kijk nou, nu ben ik er zelf één.

Maar juf word je alleen door de pabo te doen. Twee jaar houd ik dat wel vol, dacht ik. Ze hebben er voor de zij-instromers vast de poppenkasten en herbariums wel uitgehaald, hoopte ik.

En toen zat ik daar gisteren onder die plataan en ik voelde me een treurwilg. Wisten jullie trouwens dat de treurwilg een verspreide bladstand heeft? Lees ik net op Wikipedia.