Ik vond mezelf gisteravond onder een plataan, met een half oor luisterend naar een iets te bevlogen biologiedocente. En voor het eerst twijfelde ik of ik er goed aan had gedaan met de pabo te beginnen.
Het is ook wel een verrassende keuze. Als je me tien jaar geleden had gezegd dat ik de pabo zou gaan doen, had ik je uitgelachen. De pabo stond voor mij gelijk aan blokfluit spelen, poppenkastpoppen lenen in de mediatheek, giechelmeisjes en een herbarium. Maar het leven loopt soms anders dan je denken kunt. Pas toen ik zelf kinderen kreeg, kwam ik erachter hoe geweldig kinderen zijn. En pas toen mijn kinderen naar de basisschool gingen, werd ik jaloers op hun juffen. En kijk nou, nu ben ik er zelf één.
Maar juf word je alleen door de pabo te doen. Twee jaar houd ik dat wel vol, dacht ik. Ze hebben er voor de zij-instromers vast de poppenkasten en herbariums wel uitgehaald, hoopte ik.
En toen zat ik daar gisteren onder die plataan en ik voelde me een treurwilg. Wisten jullie trouwens dat de treurwilg een verspreide bladstand heeft? Lees ik net op Wikipedia.
