Ontoonbaar

Als je trouwt in een traditionele zo niet ouderwetse kerk, dan wordt er tijdens de huwelijksdienst gelezen uit een traditioneel zo niet ouderwets huwelijksformulier. Dat roept bij mensen die dat taalgebruik niet gewend zijn wel eens vragen op. De dominee vraagt bijvoorbeeld aan de bruidegom: "Bekent gij hier voor God en Zijn heilige gemeente dat gij genomen hebt en neemt tot uw wettige huisvrouw, Greetje Maria ten Hove, haar belovende dat gij haar nimmer zult verlaten, dat gij haar zult liefhebben en trouw onderhouden..." en wat er verder volgt.

Met name over het woordje 'huisvrouw' wordt wel eens gestruikeld. Beláchelijk, roept de één. Vernederend, roept de ander. Begrijpelijk, zeg ik. Het woord huisvrouw heeft tegenwoordig een heel andere betekenis. Je denkt in 2014 bij een huisvrouw aan een vrouw die sopt en schrobt en veegt, terwijl er hier gewoon 'vrouw' bedoeld wordt. De meeste dominees maken er daarom ook gewoon 'vrouw' van. Dan is dat probleem ook weer uit de wereld.

Maar op dagen als deze trekt deze vrouw zich graag terug als huisvrouw. Vandaag is mijn huis mijn schuilhut - en niemand mag mij zien. Mijn dochters zijn ziek en besnotten derhalve zowel hun eigen wangen en kleren als de wangen en kleren van hun liefhebbende, zorgende moeder. Vandaag loop ik dus rond in mijn oude spijkerbroek, met een bril op en met mijn haar in een staart (wat nog net niet past). Ik ben vandaag snuit- en veegmoeder. Ik berust in mijn lot en zing vrolijk met Nijntje mee, terwijl ik heen en weer loop tussen de zakdoeken, de thermometer en mijn kroost. Mijn enige angst is de postbode die straks een pakketje komt brengen. Ik hang wel een briefje op:

"Zet maar neer. Ik ben ontoonbaar."

Druk

Twee weken geleden genoten wij van een lang weekend Zeeland. Toen ik met peuterdochter over de camping wandelde, passeerde ik een ouder echtpaar dat voor hun caravan zat te lezen. We zeiden vriendelijk gedag en terwijl het echtpaar nietsvermoedend verder las, mijmerde ik nog even verder over het fenomeen 'gepensioneerd zijn'.

Wat lijkt me dat vreemd: nooit meer hoeven werken en elke dag vakantie hebben. Natuurlijk heb je nog de was en de boodschappen en de kerk en je sociale contacten en de kinderen en de eventuele kleinkinderen... Maar als je wilt, kun je acht weken met de caravan op stap zonder je schuldig te voelen of een boze baas te hebben. Hoe fijn is dat?

Zo'n gepensioneerd leven is voor een 26-jarige als ik logischerwijs een ver-van-mijn-bed-show. Ik kan me er werkelijk niets bij voorstellen. Twee kleine kinderen maken je leven alleen al best een beetje druk. Een dag tot elf uur in je bed blijven liggen, weggaan wanneer je wilt (en sneller dan in een kwartier), een week je was laten versloffen: het zit er gewoon niet meer in. Tel daar een baan, een huis, een tuin, een sociaal leven, grote (leuke) families en diverse andere verplichtingen en hobby's bij op en je kunt gerust spreken van een best vol leven. Leuk, maar vol.

Daarom dacht ik de afgelopen tijd, tussen het geren en het gevlieg van mijn leven door, zo nu en dan aan dat echtpaar op de camping. Een beetje weemoedig en een beetje jaloers. Om me daarna te realiseren dat die tijd voor mij nog komt. En zodra ik dat dacht, schrok ik ervan. Nog even niet hoor, asjeblief. Druk zijn heeft ook zo zijn charmes.

Het mooiste van het mooiste

Niet zo'n dag

Vandaag is het niet zo’n dag

Maar aan zulke dagen denken

Kan altijd, dat is het mooie

Van die dagen, en van denken

Martin Bril

Op stap

Gisteren ging ik op stap met mijn grote dochter. Samen in de trein naar de stad. Alleen als je zelf een dochter hebt, snap je ongeveer hoe geweldig dat is. Ongeveer, want Noa maakt het nog iets geweldiger dan het al is.