Als je trouwt in een traditionele zo niet ouderwetse kerk, dan wordt er tijdens de huwelijksdienst gelezen uit een traditioneel zo niet ouderwets huwelijksformulier. Dat roept bij mensen die dat taalgebruik niet gewend zijn wel eens vragen op. De dominee vraagt bijvoorbeeld aan de bruidegom: "Bekent gij hier voor God en Zijn heilige gemeente dat gij genomen hebt en neemt tot uw wettige huisvrouw, Greetje Maria ten Hove, haar belovende dat gij haar nimmer zult verlaten, dat gij haar zult liefhebben en trouw onderhouden..." en wat er verder volgt.
Met name over het woordje 'huisvrouw' wordt wel eens gestruikeld. Beláchelijk, roept de één. Vernederend, roept de ander. Begrijpelijk, zeg ik. Het woord huisvrouw heeft tegenwoordig een heel andere betekenis. Je denkt in 2014 bij een huisvrouw aan een vrouw die sopt en schrobt en veegt, terwijl er hier gewoon 'vrouw' bedoeld wordt. De meeste dominees maken er daarom ook gewoon 'vrouw' van. Dan is dat probleem ook weer uit de wereld.
Maar op dagen als deze trekt deze vrouw zich graag terug als huisvrouw. Vandaag is mijn huis mijn schuilhut - en niemand mag mij zien. Mijn dochters zijn ziek en besnotten derhalve zowel hun eigen wangen en kleren als de wangen en kleren van hun liefhebbende, zorgende moeder. Vandaag loop ik dus rond in mijn oude spijkerbroek, met een bril op en met mijn haar in een staart (wat nog net niet past). Ik ben vandaag snuit- en veegmoeder. Ik berust in mijn lot en zing vrolijk met Nijntje mee, terwijl ik heen en weer loop tussen de zakdoeken, de thermometer en mijn kroost. Mijn enige angst is de postbode die straks een pakketje komt brengen. Ik hang wel een briefje op:
"Zet maar neer. Ik ben ontoonbaar."
