Zo waar als een klontje

Eindelijk

Precies op de dag dat ze langer UIT de buik dan IN de buik was
(41 weken en twee dagen), kreeg zij haar eerste tandje. 

Hoera, maar

Het is vandaag een mooie dag. 

Vanmorgen had G. een laatste gesprek en hoera, hij heeft een baan! 

Wat hebben we een goede God!

Deze kaart hangt al maanden op ons prikbord, 
maar vandaag is hij extra waar.

Altijd als ik mij erg dankbaar voel, voel ik me ook een beetje schuldig. Ik krijg dan 'waar-hebben-we-het-aan-verdiend'- en 'maar-waarom-krijgen-we-zulke-prachtige-dingen'- en 'is-dit-niet-een-beetje-oneerlijk'- gedachten. En dan schieten er huilende moeders, zielige weduwen, hongerige meneren en kermende kinderen door mijn hoofd. 

Is dat erg raar?

Gezonden om vrij te maken

"De Geest van de Heere is op Mij, omdat Hij Mij gezalfd heeft.

Hij heeft Mij gezonden om aan armen het Evangelie te verkondigen.

Om te genezen die gebroken van hart zijn.

Om aan gevangenen vrijlating te prediken en aan blinden het gezichtsvermogen.

Om verslagenen weg te zenden in vrijheid. 

Om het jaar van het welbehagen van de Heere te prediken."

Lukas 4: 18 en 19

Mutsje

Het was een mutsje! Een prachtig mutsje voor een prachtig meisje.  

En stiekem ook nog een jurkje, maar die past ze pas als we buiten kunnen
barbecueën. Volgende maand. Toch?

Baby's en Lutsjes

De afgelopen dagen genoot ik van zachte Zwitsalhuidjes, lieve mininageltjes en gerimpelde babyvoetjes. Mijn lieve vriendin zette dinsdag namelijk een ongelofelijk schattig babyjongetje op de wereld. Daarnaast gingen wij gisteren op kraamvisite bij een ongelofelijk schattig (nog veel kleiner) babymeisje. Wat een blijheid!

Iets heel anders maakte mijn dag gisteren nóg leuker (al kon dat eigenlijk niet). Ik keek in de brievenbus en vond daar een gewéldig en práchtig pakketje. Voor mij, van haar. 

Morgen zal ik laten zien wat er in zat. Het is meer dan prachtig. En het rijmt op Lutsje (en Futsje).

Dus droomt ze maar

Witwaspraktijken

Een paar weken geleden was ik opeens een wit hoeslaken kwijt. Ik snapte er niets van, zocht het hele huis door, belde mijn moeder met de vraag of zij misschien mijn witte hoeslaken had gezien (je weet maar nooit) en beschuldigde mijn lief ervan dat hij het hoeslaken als poetsdoek had aangezien.

Toen ik een paar dagen later het bed van Noa opmaakte, kwam ik erachter dat er een wit laken miste. Ik snapte er niets van, zocht het hele huis door, belde de oppas met de vraag of zij misschien mijn witte lakentje had gezien (je weet maar nooit) en beschuldigde mijn lief ervan dat hij het lakentje als poetsdoek had aangezien.

En hoewel wij de afgelopen weken veel te snel door de witte handdoeken heen waren en ik mij dikwijls verbaasde over het kleine aantal spuugdoekjes in Noa's kast, ging er nog steeds geen lichtje branden.

Tot ik vanmorgen besloot onze dekbedovertrek in de droogtrommel te stoppen. Ik gebruik dat ding nooit, want ik heb plek zat en tijd zat om de was aan een wasrek te drogen. Toen ik het deurtje open deed, kwam ik plotsklaps een wit hoeslaken, een lakentje, spuugdoekjes en witte handdoeken tegen. Vanaf deze plek een welgemeend excuus richting mijn lief, mijn moeder en de oppas voor de valse beschuldigingen. De volgende keer als ik iets kwijt ben, kijk ik als eerste in de droogtrommel.

Nog even wachten

Nog even wachten, en dan is het zomer.
Nog even wachten, en dan ruikt het 's avonds weer naar een afgekoelde zomerdag.

Bakjes geur

De oranje zomeravond ruikt

naar afgekoelde zomerdag

Met een hersluitbaar bakje van de Chinees

vang ik haar laatste restjes geur

‘Kliekje’ schrijf ik erop

met een watervaste stift

Bewaar hem in mijn vriesvak

bij de verzameling

geuren van dagen

overheerst door geluk

Uit: De nacht krekelt (De Geus – 2007)

Het zit in de kinderstoel...

en het wordt steeds kleiner.

Opvoeden met de Franse slag

Ik denk dat elke ouder zich voorneemt om zijn of haar kind goed op te voeden. Niemand wil geschreeuw aan tafel, gezeur in de supermarkt, gegil tijdens ruzies en gemekker in de auto.

Ook wij hebben ons voorgenomen Noa op te voeden tot een vrolijk, vriendelijk meisje dat altijd luistert en niet zeurt. Tot nu toe lukt dat aardig. Ze is altijd vrolijk, lacht naar de mensen om haar heen, luistert als we zeggen dat ze haar bordje leeg moet eten (al is het witlof of bahmi) en zeurt nooit om snoepjes. Bijvoorbeeld.

Maar hoe zal het straks gaan, als ze "Nee!" kan zeggen? En speelt ze nog steeds uren achter elkaar in de box als ze weet dat door huis wandelen stiekem veel leuker is?

Vanmorgen begon ik - ter voorbereiding - in het boek Franse kinderen gooien niet met eten. Hoewel ik slechts drie Franse woorden spreek (en G. hoogstens één), hoop ik toch dat er Frans bloed in onze opvoedingsaderen stroomt. Want als ik het boek moet geloven, eten Franse kinderen alles wat hen voorgeschoteld wordt, blijven ze rustig aan tafel zitten in een restaurant, zeuren ze nooit om snoep of koekjes, slapen ze door als ze twee of drie maanden oud zijn (o help - daar gaan we al) en luisteren ze direct als je "Doucement!" of "Attends!" zegt.

Het zal allemaal een tikkeltje overdreven zijn, maar ik geloof wel dat je als opvoeder veel in de hand hebt. Een kind dat negatieve aandacht vraagt (door dingen kapot te maken, weg te lopen of te zeuren als je aan het telefoneren bent), krijgt te weinig positieve aandacht (of te veel negatieve aandacht). Een kind dat vervelend doet, verveelt zich en heeft dus te weinig leuke dingen te doen. Pamela Druckerman noemt het cadre: duidelijke grenzen stellen, maar binnen die grenzen je kind enorm veel vrijheid geven.

Ik ben benieuwd naar de rest van het boek. Ik ben nog maar op pagina 32, maar daar gaat snel verandering in komen. Ik denk zomaar dat mijn bus er straks wat langer over doet dan anders... Wat een sneeuw!

Kaarten (en Valentijn)

Vandaag is het Valentijnsdag. Afgezien van mijn grote liefde voor het boek Valentijn heb ik weinig met lelijke rode snoepjes, kussens en neprozen.

Maar stiekem vind ik het wél heel leuk om zo nu en dan op een bijzondere manier 'ik-hou-van-jou' te zeggen. Daarom kocht ik gisteren een mooie kaart voor mijn lief.

Ik hou van jou tot ik een grijze knot heb - en jij een kale kruin. En nog veel langer.

Ik heb een zwak voor mooie kaarten. Regelmatig wandel ik een winkel uit met mooie prents, grappige foto's en vrolijke kleuren op papier. Vreemd eigenlijk, want ik ben helemaal niet trouw in kaartjes sturen. Meestal vergeet ik ze en blijven ze in een laatje liggen. Wachtend op een spontane laat-ik-eens-een-kaartje-sturen-gedachte.

Vanmorgen kwam ik nog meer mooie kaarten en platen tegen in deze shop. Prachtig! Ik zou er het liefst een paar kopen en ophangen, maar de kale muren in ons huis zijn op één hand - wat zeg ik? op één vinger - te tellen. Misschien moeten we het (nu nog) leegstaande achterhuis er toch maar bij gaan huren.

Vier jaar

Morgen zijn mijn lief en ik vier jaar getrouwd. Vier jaar! Het scheelt dat we piepjong getrouwd zijn, maar wat klinkt dat lang en oud!

Het was ijskoud, maar de zon scheen. Een prachtig begin van een prachtig leven samen. Wij lieven elkaar nog elke dag. Is dat niet fijn?

Echt winter

Gisteren dacht ik: "Als het dan winter blijft, laat het dan écht winter zijn."
Vandaag werd het écht winter.

Tot groot genoegen van Noa.
Ze greep naar de sneeuwvlokken en keek vol verwondering hoe de wereld steeds witter werd.

Vrijdagavond

Deze vrijdagavond brengen wij op de bank door. Samen. We genieten van Friese knakkers die op een dag besluiten op een vlot de oceaan over te varen, dromen over weggaan-met-z'n-drieën-en-niet-weten-waarheen-en-hoelang-en-vooral-niet-waarom en verorberen M&M's. In gedachten hul ik onze dochter in geweldige retrokleding van ka-toen, terwijl ik nog een glas appelsap inschenk. Fijn, zulke avonden.

Huppelen, twijfelen en verkloeken

Zonder een nauw geweten, een (in de regel) gezond verstand en een lege portemonnee was ik zeker een koopverslaafde vrouw geweest. Ik word heel blij van leuke dingen. Vooral als ze geel, roze en lichtblauw zijn. En wat zo lastig is: die leuke dingen zijn er nogal veel. Poot mij in een willekeurig gangpad van een HEMA en mijn pinpas begint al te jeuken.

Toen ik gisteren geheel toevallig en heel kortstondig (uiteraard!) door de HEMA huppelde, kwam ik bij een gangpad dat ik nog niet kende. Iets met 'organize' en 'nieuw'. Hoe geweldig was dat! Allemaal volstrekt onzinnige prullaria in prachtige kleuren en mooie vormen! Ik heb er vijf minuten staan twijfelen, glunderen en mijmeren, maar verkloekte (mooi woord) mij en stapte resoluut de winkel uit. Na een bezoek aan de kassa, dat wel.

Loflied op mijn dochter

O, ik vind alles aan je mooi

De piekjes rond je oren

Je neusje en je grote lach

Je lippen en je oogopslag

Je bent te mooi voor woorden

O, ik vind alles aan je leuk

Je schateren, je schreeuwen

Je gillen voor de spiegelruit

Je spelen met de dierenschuit

Je bent te leuk voor woorden

O, ik vind alles aan je mooi

Je flapperende oren

Je dikke buik en babyvet

Je ronde hoofd is je-van-het

Je bent te mooi voor woorden

O, ik vind alles aan je leuk

Je kwijlen en je streken

Je huilen als je zitten moet

Je poepen en je vieze snoet

Je bent te leuk voor woorden

En als je wakker bent vannacht

Dan heb ik al wat leuks bedacht:

Dan zing ik deze woorden