Ja. Ik ben dus weer aan het bloggen geslagen. Maandenlang hield ik mijn digitale mond. Eerst vergat ik gewoonweg te bloggen, toen besloten wij onze tijd en energie in een verhuizing te steken en toen brak er een poos 'wennen' aan.
En ineens voelde ik de afgelopen tijd weer een drang om te gaan schrijven. Ineens had ik weer behoefte om de zaken om mij heen te vertalen in (on)leesbare hersenspinsels.
Geniet ervan zolang het kan.
28 oktober 2015
Bekentenis
Jaren geleden begon ik - geheel tegen mijn zin, maar met het idee dat ik toch wát moest doen om mijn conditie op te krikken - met hardlopen. Of eigenlijk begon ik ongeveer vijf keer (om elke keer na drie weken te stoppen). Ik hou niet van hijgen, puffen en zweten, heb een groot tekort aan zelfdiscipline en bovendien kreeg ik zere knieën (echt hoor).
Maar nu ik de smoes 'we wonen heel erg buitenaf, dus ik kan niet in mijn eentje in het donker de straat op, wat vervelend nou' niet meer kan gebruiken, moest ik er van mezelf toch aan geloven. Vijf weken geleden begon ik vol goede moed aan een nieuw hardloopavontuur. Deze keer deed ik het niet op de bonnefooi, maar liet ik me opjutten door ene Evy die me in prachtig Vlaams vertelde wat mijn gemiddelde snelheid was (en hoe lang ik nog moest).
En wat blijkt? Hardlopen is weldadig. De eerste week was ik vooral verbaasd dat ik het leuk vond, de tweede week begon ik ergens een beetje trots te worden op mezelf en in de derde week begon ik zelfs mensen te vertellen over mijn hardloopavontuur. En dat is nogal wat, want als je deelt dat je begonnen bent, moet je het ook delen als je weer stopt (met oorverdovend gehoon en gelach als gevolg).
Ondertussen ben ik vijf weken verder en ik loop nog keurig drie keer per week heel Houten door (of nou ja, een gedeelte). Ik kan het zelf eigenlijk niet geloven. Toen ik gisteravond voldaan de achtertuin in kwam lopen, besloot ik het daarom op mijn blog te zetten. Want als ik nu besluit de hardloopharp in de wilgen te hangen, moet ik mijn falen nog aan veel meer mensen kenbaar maken. Au. Wat een heerlijke stok achter de deur. Dank voor het lezen!
Maar nu ik de smoes 'we wonen heel erg buitenaf, dus ik kan niet in mijn eentje in het donker de straat op, wat vervelend nou' niet meer kan gebruiken, moest ik er van mezelf toch aan geloven. Vijf weken geleden begon ik vol goede moed aan een nieuw hardloopavontuur. Deze keer deed ik het niet op de bonnefooi, maar liet ik me opjutten door ene Evy die me in prachtig Vlaams vertelde wat mijn gemiddelde snelheid was (en hoe lang ik nog moest).
En wat blijkt? Hardlopen is weldadig. De eerste week was ik vooral verbaasd dat ik het leuk vond, de tweede week begon ik ergens een beetje trots te worden op mezelf en in de derde week begon ik zelfs mensen te vertellen over mijn hardloopavontuur. En dat is nogal wat, want als je deelt dat je begonnen bent, moet je het ook delen als je weer stopt (met oorverdovend gehoon en gelach als gevolg).
Ondertussen ben ik vijf weken verder en ik loop nog keurig drie keer per week heel Houten door (of nou ja, een gedeelte). Ik kan het zelf eigenlijk niet geloven. Toen ik gisteravond voldaan de achtertuin in kwam lopen, besloot ik het daarom op mijn blog te zetten. Want als ik nu besluit de hardloopharp in de wilgen te hangen, moet ik mijn falen nog aan veel meer mensen kenbaar maken. Au. Wat een heerlijke stok achter de deur. Dank voor het lezen!
6 oktober 2015
Woeste shit
Vanmorgen bracht ik de meiden weg op de fiets en toen ik vijf minuten later op het station arriveerde, zag ik in de ruit van het fietstransferium een woestaantrekkelijk kapsel met omhoogstaande pluiskrullen. "Hoera!" dacht ik. "Het is weer zo ver!"
Dat overkomt mij dus bij vochtig weer. Alleen daarom al heb ik een hekel aan regen. En nu mag ik dus de hele dag met pluiskrullen rondlopen, bij gebrek aan een stijltang op mijn werk. Gelukkig las ik net het volgende:
Mother Teresa didn't walk around complaining about her hair and thighs.
She had shit to do.
Misschien moet ik ook gewoon shit gaan doen.
Dat overkomt mij dus bij vochtig weer. Alleen daarom al heb ik een hekel aan regen. En nu mag ik dus de hele dag met pluiskrullen rondlopen, bij gebrek aan een stijltang op mijn werk. Gelukkig las ik net het volgende:
Mother Teresa didn't walk around complaining about her hair and thighs.
She had shit to do.
Misschien moet ik ook gewoon shit gaan doen.
Abonneren op:
Posts (Atom)