Jaren geleden begon ik - geheel tegen mijn zin, maar met het idee dat ik toch wát moest doen om mijn conditie op te krikken - met hardlopen. Of eigenlijk begon ik ongeveer vijf keer (om elke keer na drie weken te stoppen). Ik hou niet van hijgen, puffen en zweten, heb een groot tekort aan zelfdiscipline en bovendien kreeg ik zere knieën (echt hoor).
Maar nu ik de smoes 'we wonen heel erg buitenaf, dus ik kan niet in mijn eentje in het donker de straat op, wat vervelend nou' niet meer kan gebruiken, moest ik er van mezelf toch aan geloven. Vijf weken geleden begon ik vol goede moed aan een nieuw hardloopavontuur. Deze keer deed ik het niet op de bonnefooi, maar liet ik me opjutten door ene Evy die me in prachtig Vlaams vertelde wat mijn gemiddelde snelheid was (en hoe lang ik nog moest).
En wat blijkt? Hardlopen is weldadig. De eerste week was ik vooral verbaasd dat ik het leuk vond, de tweede week begon ik ergens een beetje trots te worden op mezelf en in de derde week begon ik zelfs mensen te vertellen over mijn hardloopavontuur. En dat is nogal wat, want als je deelt dat je begonnen bent, moet je het ook delen als je weer stopt (met oorverdovend gehoon en gelach als gevolg).
Ondertussen ben ik vijf weken verder en ik loop nog keurig drie keer per week heel Houten door (of nou ja, een gedeelte). Ik kan het zelf eigenlijk niet geloven. Toen ik gisteravond voldaan de achtertuin in kwam lopen, besloot ik het daarom op mijn blog te zetten. Want als ik nu besluit de hardloopharp in de wilgen te hangen, moet ik mijn falen nog aan veel meer mensen kenbaar maken. Au. Wat een heerlijke stok achter de deur. Dank voor het lezen!
