Woeste shit

Vanmorgen bracht ik de meiden weg op de fiets en toen ik vijf minuten later op het station arriveerde, zag ik in de ruit van het fietstransferium een woestaantrekkelijk kapsel met omhoogstaande pluiskrullen. "Hoera!" dacht ik. "Het is weer zo ver!"

Dat overkomt mij dus bij vochtig weer. Alleen daarom al heb ik een hekel aan regen. En nu mag ik dus de hele dag met pluiskrullen rondlopen, bij gebrek aan een stijltang op mijn werk. Gelukkig las ik net het volgende:

Mother Teresa didn't walk around complaining about her hair and thighs.
She had shit to do.

Misschien moet ik ook gewoon shit gaan doen.