Er zijn van die mensen die een poes of een hond in huis fijner vinden dan een volwassen medemens. Ze zeggen dingen als "een dier houdt onvoorwaardelijk van je" en "een dier veroordeelt je tenminste nooit". Maar wat je als je geen zin in zo'n dier (laat staan z'n haren en poep en gedoe) hebt? Wat moet je dan?
Een kind is dé oplossing. Een kind houdt namelijk óók onvoorwaardelijk van je. Hoe raar ik er ook uit zie 's morgens: ik word altijd met groot enthousiasme onthaald. En dat komt heus niet alleen omdat ik degene ben die hun ontbijt klaar maak. Ze zoenen me plat, hoe vals ik ook zing of hoe sacherijnig ik ook ben. Ik ben gewoon hun moeder en dus ben ik de liefste. Wat wil een mens nog meer?
Ja, ouders-van-pubers, ik weet wat u wilt zeggen. Iets met "dat blijft niet altijd zo" of "wacht maar tot ze ouder zijn". Ik maak me daar echter helemaal geen zorgen over. Ik krijg namelijk steevast te horen als ik zeg dat Dochter I haar bord leeg moet eten: "Nee, ik hoef niet te groeien". Altijd zo lief en klein, is dat niet fijn?
