Wij kampten vandaag met een kerstvakantiekater. Allemaal. Dat schept natuurlijk een band, maar meer voordelen zijn er niet te behalen uit een gebroederlijk balen. Ik poetste met het gezicht van een oorwurm de keuken, terwijl de meiden ongeloofwaardig braaf aan het tekenen sloegen. Dat hielden ze in totaal zo'n drie uur vol. Dat klinkt misschien geweldig, maar ik vermoed dat het een therapeutisch tekenen was, om een groot gemis te verwerken. Toen ik namelijk om half zes zei dat hun vader bijna thuis kwam, zei Sifra: "Mij mist." Haar Nederlands mag dan nog niet optimaal zijn, maar ze kon tenminste zeggen wat wij alle drie voelden.
