Moois in huis

Vanwege een zieke dochter...

...was ik vandaag genoodzaakt om al het natuurschoon buiten

vanachter de ramen te bewonderen. 

Het mooiste natuurschoon lag overigens gewoon binnen mooi te wezen.

Entertainment

Schoonmaakonzin

Ik weet niet of ik last had van voorjaarskriebels, van mijn geweten of van die vermaledijde nietsontziende lage winterzon, maar vanmorgen besloot ik flink aan het schrobben te gaan. Ik begon met de keuken, pakte de huiskamer in één ruk mee en deed ook nog even (in sneltreinvaart) onze slaapkamer. Ik poetste tegeltjes, stofzuigde muren (bij gebrek aan een ragebol - bestaan die eigenlijk nog?), sopte de plinten, dweilde onder het bed en ging met een doekje over allerhande prullaria.

En weet je wat ik tijdens het stofzuigen concludeerde? Dat ik na een dergelijke schoonmaaksessie altijd verscheurd word door twee gevoelens. Aan de ene kant voel ik mij altijd voldaan, trots en tevreden. Aan de andere kant bekruipt mij (tijdens het bekijken van het resultaat) altijd een verdrietig en treurig gevoel. Want joepie, het is schoon. Maar bah, over een paar dagen kan ik opnieuw beginnen.  

Ik zou willen dat ik (bij het zien van stof of kruimels of vegen of vlekken) niet direct de drang voelde om het schoon te maken*. Sterker nog: ik wilde wel dat ik dat stof en die kruimels, vegen en vlekken überhaupt niet zag. Dat zou me veel tijd en maar-eigenlijk-moet-ik-nodig...-gedachten schelen.

Maar het allerliefst had ik een huis dat zich elke avond na het slapen gaan automatisch reinigde. Dat je chips knoeit op de bank en de kruimels de volgende dag in de prullenbak vindt. Dat je jus druppelt op de grond en de volgende dag slechts een nat doekje aan de waslijn vindt. Zodat je dus meteen kunt gaan wandelen of winkelen of lezen of foto's inplakken. Bestaat dat (zonder gebruik te maken van een bijvoorbeeld Poolse huishoudster)?

*Let op! 'Drang voelen om iets schoon te maken' is iets anders dan 'iets schoonmaken'.

Vakantie in een dertien-in-een-dozijn-huis

De afgelopen dagen verbleven wij op een bungalowpark. We wilden er namelijk even uit (geen werk, geen huishouden, geen verplichtingen) voor zo weinig mogelijk geld. Dan kom je al snel uit op een last-minute-aanbieding van een bungalowpark.

Nou, het was één grote belevenis. Ik kende het concept ‘vakantie vieren op een bungalowpark’ niet, dus ik viel van de ene verbazing in de andere.

Neem bijvoorbeeld de huisjes. Ze zijn angstaanjagend identiek. Na een kwartier wandelen, heb je het idee dat je nog geen stap verzet hebt. Rechts en links zien er nog precies hetzelfde uit. En als je dan maar besluit weer naar je eigen huisje te gaan (nummer honderd-zeven-en-tachtig in ons geval), blijkt het ineens aan de linkerkant van de weg te staan, terwijl je het rechts verwachtte. Ik werd er duizelig van.

Ook van binnen was ons onderkomen duidelijk een dertien-in-een-dozijn-huis. De ‘schilderijen’ waren aan de muur vastgekit (waren ze bang dat we ze mee wilden nemen?), de stof van de gordijnen kwam overeen met de dekbedovertrekken, de kussentjes en het tafelkleed (en frappant genoeg ook met de dekbedovertrekken, de kussentjes en het tafelkleed van de buren!) en het servies en de huisraad waren zo afschuwelijk saai, dat ik het hele weekend niets anders gedaan heb dan gapen.

Maar er waren nog veel meer verbazingwekkende dingen. De vakantievierende menigte bijvoorbeeld. Met name jonge gezinnen blijken bungalowparken te waarderen. Vader en moeder kijken Olympische Spelen op de bank of lopen verveeld achter hun kinderen aan, terwijl ze elkaar vragen stellen als “Moeten we nog wat hebben uit de supermarkt?”, “Hoe laat begint de 1500 meter?” en “Eten we vanavond in de snackbar of in het pannenkoekenhuis?”. De kinderen (in vakantiekleren, met regenlaarsjes en opgedroogd chloorhaar) rennen van het ene vermaak (de bowlingbaan) naar het andere (de indoor-speeltuin). Ze hebben nog nooit zoveel leuks op één dag gedaan. De genoemde snackbar, supermarkt, indoor-speeltuin en het genoemde pannenkoekenhuis en zwembad bevinden zich uiteraard allemaal op het park. Reuze handig. Je hoeft de hele week het park niet af!

Om onze vakantie-op-een-bungalowpark af te maken, besloten we even sfeer te proeven in de indoor-speeltuin. We keken er onze ogen uit. De speeltuin bevond zich in een ongezellige, grijze hal. In het midden stond een enorm speeltoestel met daarin en daarop vier-en-zestig kinderen met rode wangen en statisch haar. Om het speeltoestel heen stonden tientallen plastic tafeltjes met plastic stoelen. Op de stoelen zaten de vaders en de moeders. De meesten keken verveeld voor zich uit. Anderen riepen zo nu en dan: “Ja, ik zag het, knap hoor!” of Whatsappten met hun thuisgebleven vriend(inn)en. Enkele bofkonten aten stilzwijgend een punt supermarktappeltaart.

Ja, één grote belevenis, zo’n bungalowpark-vakantie. Maar toen we vanmorgen, uitgerust en bijgetankt, het park afreden, zeiden we tegen elkaar: “Je zou hier maar je zomervakantie doorbrengen…”. Maar waarschijnlijk zeggen de bungalowparkliefhebbers dat ook tegen elkaar als ze ons naast onze tent zien zitten op een boerencamping in Bretagne. 

Ertussenin

Afgelopen week las ik over een man die getrouwd was met twee vrouwen. "Alles gaat hier in volledige harmonie. We houden veel van elkaar," verzekerde hij de lezer.

Dat eerste zou kunnen. Maar dat tweede, daar geloof ik niets van. Als je binnen een relatie écht veel van iemand houdt, past er geen derde tussen.

Een derde volwássene welteverstaan. Een kind, dat past prima. Twee overigens ook. Daar heb ik al eerder wat over verteld.

Maar soms is het ingewikkelder. Gisteren omhelsden mijn lieftallige echtgenoot en ik elkaar. Gewoon, heel even, onderweg naar de koelkast. In mijn ooghoek zag ik Noa toekijken. Ineens liep ze vastberaden naar ons toe, trok aan mijn been en zei dwingend: "Noa mama zitten."

Je hebt gelijk hoor, liefste. Tussen jou en mij past niemand. Zelfs je vader niet.

Liefdeslustrum

Februari is net zo’n nietszeggende maand als november. Het is het gewoon nét niet. November is nét niet de gezellige-feestmaand-met-chocola-en-cadeaus-en-lichtjes en februari is nét niet de hoera-het-is-bijna-lente-want-ik-zie-al-krokusjes-maand.

Vijf jaar geleden besloot ik de maand februari op te vrolijken door te trouwen met mijn lief. Goed idee was dat. Niet per se die bruiloft in februari, maar vooral die bruiloft met hém als bruidegom. Want man, wat is hij leuk! Ik maak heel wat domme keuzes in mijn leven, maar trouwen met hem is veruit de beste die ik ooit gemaakt heb. 

In vijf jaar is ons gezin verdubbeld.

Als we zo doorgaan...

lukt het ons over vijf jaar al helemáál niet om allemaal in de lens te kijken.

Ja! Gelukt! 

Ooit (1)

Ooit schreef ik over het huwelijk tussen de Mevrouw die van Lekker Eten hield en de Meneer die eten Niet Belangrijk vond. Zij kregen een Meisje dat eten Niet Belangrijk vond, weet u nog?

Wel, dat Meisje is in de tussentijd verworden tot een Meisje dat van Zeer Specifiek Lekker Eten houdt en Ander Eten Niet Belangrijk vindt. Klinkt ingewikkeld, maar het betekent zoiets als tijdens de maaltijd vooral met je vork spelen en bij het horen van het woord ‘chocola’ in drie seconden in je kinderstoel klimmen. Begrijpt u?

Het is nu slechts een kwestie van zorgen dat chocola onder ‘Ander Eten dat Niet Belangrijk is’ geschaard wordt en de maaltijd onder ‘Lekker Eten’. Appeltje eitje. 

Daar zijn we weer

Daar zijn we weer! Na zeven maanden radiostilte heb ik de stoute schoenen weer aangetrokken. De verstrooidheid en besluiteloosheid hebben plaatsgemaakt voor blogkriebels en goede voornemens. Is het niet heerlijk?

Er is nogal wat gebeurd de afgelopen maanden. De warme zomer heeft plaatsgemaakt voor een iets te warme winter. De lieve kruipende dreumes is veranderd in een bijdehante rondrennende peuter. Maar vooral: de zwangere verstrooide moeder-van-één is gepromoveerd tot een ontzwangerende trotse moeder-van-twee.

Ja, het voelt echt als een promotie. Moeder zijn van één liefje is mooi, maar moeder zijn van twéé liefjes... dat is overweldigend.