Twee weken geleden genoten wij van een lang weekend Zeeland. Toen ik met peuterdochter over de camping wandelde, passeerde ik een ouder echtpaar dat voor hun caravan zat te lezen. We zeiden vriendelijk gedag en terwijl het echtpaar nietsvermoedend verder las, mijmerde ik nog even verder over het fenomeen 'gepensioneerd zijn'.
Wat lijkt me dat vreemd: nooit meer hoeven werken en elke dag vakantie hebben. Natuurlijk heb je nog de was en de boodschappen en de kerk en je sociale contacten en de kinderen en de eventuele kleinkinderen... Maar als je wilt, kun je acht weken met de caravan op stap zonder je schuldig te voelen of een boze baas te hebben. Hoe fijn is dat?
Zo'n gepensioneerd leven is voor een 26-jarige als ik logischerwijs een ver-van-mijn-bed-show. Ik kan me er werkelijk niets bij voorstellen. Twee kleine kinderen maken je leven alleen al best een beetje druk. Een dag tot elf uur in je bed blijven liggen, weggaan wanneer je wilt (en sneller dan in een kwartier), een week je was laten versloffen: het zit er gewoon niet meer in. Tel daar een baan, een huis, een tuin, een sociaal leven, grote (leuke) families en diverse andere verplichtingen en hobby's bij op en je kunt gerust spreken van een best vol leven. Leuk, maar vol.
Daarom dacht ik de afgelopen tijd, tussen het geren en het gevlieg van mijn leven door, zo nu en dan aan dat echtpaar op de camping. Een beetje weemoedig en een beetje jaloers. Om me daarna te realiseren dat die tijd voor mij nog komt. En zodra ik dat dacht, schrok ik ervan. Nog even niet hoor, asjeblief. Druk zijn heeft ook zo zijn charmes.
