Het klinkt als een heel simpel idee, maar het resultaat was ontroerend. Ouders die voor het eerst de foto zagen, vertederd keken, trots naar woorden zochten en vervolgens hun kind in een paar zinnen omschreven als 'ontzettend lief', 'een heerlijk kind' en 'een prachtig meisje'.
Op dat moment realiseerde ik me pas dat al die kinderen in mijn klas - stuk voor stuk - het dierbaarste bezit zijn van hun ouders. Het mooiste dat ze hebben, het liefste dat ze kregen. Het ontroerde me en ik voelde me erg vereerd dat deze ouders iedere dag even hun schatten aan mij toevertrouwen. Toen snapte ik ineens weer waarom ik pabo ben gaan doen.
