Het is lente. Gistermorgen stond ik in alle vroegte op en besloot dat het voorjaar was. Ik schrobde met een steeds groter wordende schoonmaakwoede het huis schoon en liep met dochterlief tussen de krokussen door naar de bushalte om te gaan winkelen. Wij vierden de lente. Met z’n tweeën in de zon.
Er bestaan mensen die een willekeurige koude en kale januaridag net zo prima vinden als een stralende maartdag. Ja, echt. Natuurlijk heeft dat zo zijn voordelen. Want dat betekent: geen winterdepressies en geen ik-kan-en-wil-niet-uit-bed-komen-want-alles-is-donker-en-koud-morgens.
Maar wat heb ik die winterdepressies in januari graag over voor deze ultieme opgetogenheid, deze alles omvattende blijdschap en deze verrukkelijke extase waar ik mij op dit moment in bevind! Ik kan de hele dag wel “JAHOE!” roepen, maar laat dat zo nu en dan omwille van mijn zorgvuldig opgebouwde reputatie. O wat een heerlijkheid, die lente. Die bloemen die de grond uit piepen en die zon die opeens weer weet hoe hij verwarmen moet… Alles is mooi en alles is prachtig. 't Is eigenlijk onbeschrijfelijk.