Er zijn ook mensen die verre van in- en invrolijk zijn. Ze mopperen, hebben een eeuwige frons boven hun sacherijnige ogen en lachen slechts als ze ondanks alles zo nu en dan toch vriendelijk over willen komen.
Nu vraag ik mij af: zijn deze mensen ooit wel vrolijk geweest (maar is het lachen hen vergaan)? Of waren zij als baby ook al serieus? Werd hun wereld elke verjaardag iets minder grappig? Of stonden hun ouders jaren geleden al hun uiterste best te doen om hun kind aan het lachen te brengen (op één been hinkelend, met een prullenbak op hun hoofd en hun tong uit de mond – doch tevergeefs)?
Lieve schat, laat het lachen jou nooit vergaan.
