Ik ben dus zo iemand die, zodra de wintertijd aanbreekt, het liefst iedere avond op de bank hangt - en zich daar dan schuldig over voelt.
Eerst is het september. Dat gaat nog wel. Het leven raapt zichzelf na een flierefluitende zomer weer bijeen, de Verplichte Dingen gaan weer van start en de blaadjes verkleuren langzaam in prachtig vrolijke kleuren. Ik mag 'm wel, die september.
Maar dan komt oktober. Het gewone leven wordt wat saai, de blaadjes bruiner en de avonden steeds korter. In wanhopige pogingen om niet in een winterdepressie te storten, rent iedere Nederlander het bos in om prachtige plaatjes te schieten van herfstachtige taferelen. Kaarsjes worden uit het stof getrokken, winterkleren worden tevoorschijn gehaald en als de zon schijnt, zeggen we tegen elkaar: "Wat een heerlijk weer! 't Is nét zomer!"
Maar hoe we ook ons best doen: we ontkomen niet aan het kwaad. De donkere maanden stuiven zonder pardon ons leven binnen, ploffen tevreden op de bank om er toch zeker de komende 150 dagen niet af te komen.
En als ik nou lekker naast hen mocht zitten tot het licht weer doorbrak, dan zou ik het zo erg nog niet vinden. Zo samen op de bank met chocola en thee kan best gezellig zijn. Maar nee, de plicht roept. Keihard, elke dag weer. En als ik dan 's avonds uitgeblust op de bank plof, voel ik me nog schuldig ook.
Is het mijn calvinistische inborst? Mijn opvoeding? Geen idee. Ik hoor in ieder geval zodra ik op de bank plof, een stem die zegt: "Zit ik nu alweer op de bank? Eigenlijk zou je moeten opruimen/naaien/schrijven/verven/strijken/zingen/foto's uitzoeken*, luiaard!"
Gekkigheid, ik wéét het. Als ik hardlopend alle Houtense huizen binnen gluur, zie ik dat de hele mensheid op de bank hangt. Maar dat onthoud ik altijd maar heel even. Zo ongeveer tot ik thuis ben.
Maar vanaf nu ga ik het anders doen. Vanaf nu zit ik gewoon elke avond op de bank. Mét chocola en zonder schuldgevoel. Gordijnen dicht, kaarsjes aan. En ik wil er níémand over horen.
*doorhalen wat niet van toepassing is.
