5 november 2015. Een dag waarop je om 10.00 uur al kunt zeggen dat je beter in bed had kunnen blijven (mocht dat op de één of andere manier ook maar een beetje mogelijk zijn).
De wekker gaat. Half slapend sluip ik naar de badkamer, om geen kinderen wakker te maken. Want zolang zij slapen, kan ik wassen en aankleden zonder een kind aan mijn been. "Mama! Uit!" Helaas, mislukt. Vooruit dan maar weer. Dochter I kleren aan (terwijl Dochter II alle lampen op de hele bovenverdieping inspecteert), Dochter II kleren aan (terwijl Dochter I vertelt hoe je eierkoeken maakt) en gauw naar beneden.
Twee bekers melk, een broodje jam en een broodje gestampte muisjes verder kom ik tot de ontdekking dat ik nog in mijn ondergoed zit. Snelle check: de gordijnen zijn nog dicht. BAF! Manlief valt van de trap. "Ja, papa viel hè? Ja, dat doet zeer hè? Ja, hij viel zo van de trap hè? Ja, hij zei 'au' hè?" (Dochter II wil dat je alles herhaalt wat zij zegt).
Verdraaid, 7.10 uur alweer. En ik moet me nog aankleden. "Noa, blijf je even aan tafel zitten? Ik ga me wassen en aankleden." Vanuit de badkamer schreeuw ik: "Ja, gestampte muisjes is een soort poeder. Nee, papa is in Gouda en ik ga zo naar Amersfoort. Nee, Siebe is niet bij oma. Omdat hij gewoon thuis is. Omdat oma wel genoeg heeft aan twee kinderen. Nee hoor, twee bekers melk is genoeg. Ja, melk is goed voor elk, maar niet meer dan twee bekers. Ja, stroom is hetzelfde als elektriciteit." (Dochter I eist antwoorden op al haar vragen, ook op afstand.)
Om 7.30 uur zitten we op de fiets. Net op tijd bij oma. Net op tijd weer op de fiets om de trein te halen. Weg afgesloten. Omfietsen dan maar. Net op tijd bij de trein. Hoera! Gehaald.
Net als ik uitgehijgd ben (ik ben ondertussen op Utrecht Centraal), schiet het me te binnen: 5 november, 9.45 uur: consultatiebureau. Ah non, quelle barbe! In de trein terug dan maar. Ik kijk gegeneerd naar mijn medereizigers, maar realiseer me dan dat waarschijnlijk niemand van hen mij in de vorige trein heeft zien zitten.
De rest van het verhaal zal ik u besparen. Iets met een paar keer heen en weer fietsen door de regen, in een vest. Het liefst zou ik in mijn bed kruipen en doen alsof dit allemaal niet gebeurd is. Maar mijn plicht roept en mijn tosti's zijn op. Ik ga weer aan het werk.
