Een puber die zichzelf verhangt, een uiterst normale man die een jonge vrouw vermoordt, een collega die te horen krijgt dat ze nog maar heel even te leven heeft... Het is allemaal verschrikkelijk. Toch word ik het meest verdrietig van leed dat een baby overkomt of aangedaan wordt. Kleine, weerloze wezentjes met pijn, daar kan mijn tere moederhart niet tegen.
Neem nou abortus. Walgelijk vind ik het dat het normaal wordt gevonden om een baby van twintig weken (met haartjes, nagels, oren en al) te vermoorden. Maar het kan nog erger. Vanmiddag las ik dat een Parijse politiefunctionaris in 1780 schatte dat van de 21.000 in zijn stad geboren baby's er 19.000 bij een zoogster werden ondergebracht. Dat is zielig, maar niet dodelijk, zou je denken. Wel dus. De zoogsters bevonden zich namelijk vaak in Normandië en Bourgondië. De baby's moesten dus direct na hun geboorte een lange reis maken in een ijskoude koets. Velen stierven onderweg door de kou of het heen en weer schudden; anderen stierven omdat de onderbetaalde en overbelaste zoogsters hen te lang inbakerden, zogenaamd om ongelukken te voorkomen.
Au! Hoe zielig wil je het hebben?
