Mensen kijken is verreweg het leukste wat er is. Of nou ja: mensen kijken is een zeer aangename bezigheid. Vele malen aangenamer dan treinen spotten, schilderijen bestuderen en TV kijken als je het mij vraagt.
Ik vind het prachtig dat er zowel mensen zijn met korte blonde stekeltjes als mensen met lange bruine krullen. Ik vind het prachtig dat er zowel mensen zijn met hoge hakken als mensen met lage Allstars. Ik vind het prachtig om te bedenken dat mensen met de lelijkste kleren en de lelijkste kapsels 's morgens tevreden voor de spiegel staan en mompelen: "Zo, ik zie er weer leuk uit vandaag!".
Vanmorgen in de bus beoefende ik mijn hobby weer met groot plezier. Het fijne van met de bus reizen is dat er om de paar minuten mensen in- en uitstappen. Bij elke halte voel ik de net te bedwingen neiging om te roepen: "Wacht even! Rustig instappen, even een minuut blijven staan, een rondje draaien en vervolgens snel gaan zitten, zodat ik het volgende wezen kan bekijken." Want eigenlijk gaat het me allemaal te snel. Hoe kan ik nu in een paar seconden zien wat voor een schoenen er bij de broek zijn uitgezocht, welke lippenstift er op de lippen is gesmeerd, met hoeveel moeite een kapsel in elkaar is gedraaid en welke kleuren er bij elkaar zijn gezocht?!
Gelukkig is er altijd één persoon die ik uitgebreid kan bestuderen. Degene die naast mij zit. Het meisje dat vanmorgen naast me zat, had een donkergroene broek aan met daaronder bruine, leren laarsjes met veters. Ze droeg een zwarte halflange jas met een dikke okergele sjaal. Ze had blond kort haar en een zwarte piercing in haar neus. Als je het mij vraagt, zag ze er leuk uit. Afgezien van die piercing dan.
Maar helaas, de rest van de mensheid zag ik maar half of van de achterkant. En daar ben ik nog steeds verdrietig over. De volgende keer neem ik mijn camera mee en leg ik alle mensen vast.
