Hij wil me echt weg hebben

Toen ik zondag naar Boer Zoekt Vrouw keek (terwijl De Meneer net deed of hij niet meekeek), zei hij ineens: "Hé, is die boer niet iets voor jou?" Heel lief natuurlijk, dat hij een beetje meedenkt. Maar je eigenste vrouw een man uit Canada aansmeren komt toch ietwat eigenaardig over. Hij verzekerde mij dat het een grapje was.

De maandag was nog niet voorbij, of hij moedigde mij aan een eenpersoonsvakantie te boeken. Hij wil me echt weg hebben, dacht ik. Maar voordat ik me daar zorgen om maakte, greep ik het aanbod met beide handen aan.

Eerder verklaarde ik mensen die alleen reisden altijd voor gek. Maar nu ik kinderen heb en er bijna altijd mensen om me heen zijn, zie ik de aangenaamheid van alleen-zijn in. De afgelopen jaren ging ik al regelmatig in mijn eentje de stad in: winkelen, alleen lunchen, om me heen kijken. Nu ga ik dat binnenkort drie dagen lang doen: wandelen, naar het strand gaan, schrijven.

En na drie dagen vallen we elkaar allemaal weer zielsgelukkig in de armen en heb ik voldoende stilte gehoord voor het komende jaar. Bij wijze van spreken dan hè. 

Huwelijk II

Acht jaar. Dat is de tijd tussen als kleuter met splinternieuwe schoenen op school komen en als prepuber met afgetrapte schoenen en losse veters de basisschool verlaten. Een eeuwigheid.

De Meneer begon ons huwelijk op twee verschillende Allstars, afgewisseld met klompen. Nu draagt hij Red Wings. Wat heeft het huwelijk met hem gedaan?

Het is geven en nemen, zo'n huwelijk. Voor hem iets meer geven eigenlijk. Hij moest zijn behoefte aan rommel- en schuurruimte opgeven, omdat ik naar de bewoonde wereld wilde. Hij eet maar twee keer per week frituurfruit, omdat ik het hem verbied het elke dag te doen. Zijn liefde voor fietsen, motorposters en brommeronderdelen aan de muur en op de kast mag hij slechts botvieren in de schuur (dát is zijn domein), omdat het mij in huis niet aanstaat. Al zijn prullaria (hij noemt het artefacten) bracht hij terug tot formaat schoenendoos, omdat ik er de charme niet van in zie. 

Ja, ik beteugel hem. Ik strijk zijn plooien glad.   

Maar ik geef ook wel eens wat hoor. Ik klaag niet als hij wéér de auto moet wassen op zaterdagochtend, laat het toe dat hij áltijd dezelfde broeken (Levi's 511) koopt, accepteer een doordringende benzinelucht in de schuur, ga akkoord met wekelijkse pizza, luister mee naar U2 en koop geen kat. Als dat geen geven is. 

Acht jaar geven en nemen. Ik mag 'm wel, die liefde. 

Kijk 'm kijken door de tralies - 2008

Huwelijk I

Aankomend weekend zijn we acht jaar getrouwd. Vooruit, het komt nog niet in de buurt van een zilveren of gouden jubileum, maar ik vind het toch een behoorlijke tijd. Je zal ze de kost moeten geven die de acht niet halen.

Piepjong waren we. Piepjong, onervaren en onbezonnen. Maar we waren verliefd – en dat zijn we Goddank nog steeds. We kunnen het gewoon uitermate goed met elkaar vinden. Door dik en dun (há). 

We begonnen in een piepklein studentenhok met naaktslakken en eindeloze vrijheid. Toen we een grotemensenbetrekking betrokken, promoveerden we naar een flat met huurkeuken en burenruzies. Even later werden we ineens écht grote mensen: Dochter Eén kondigde zich aan en we bemachtigden een heuse boerderij met tuin en bijkeuken. Daarna degradeerden we – ondertussen met z’n vieren - naar een rijtjeshuis met postzegeltuin en basisschool op fietsafstand. Prioriteiten hè.

Past dat allemaal in acht jaar? Dat past allemaal in acht jaar. En nog veel meer. De Meneer en ik – we zijn me er eentje. Daarover meer in Huwelijk II.